WSPOMNIENIE

Wspomnij, kochana, swe strony rodzinne.

Wiek swój młodzieńczy i lata dziecinne.

Dom Twój rodzinny w ogrodzie na pagórku.

Te drzewa przy drodze i miłe podwórko.

                  I tą studzienkę za Waszym ogrodem.

                  Z której to mamie nosiłaś wodę.

                  Ścieżkę tę krętą, pnącą pod górę.

                  Która Cię wiodła w kościelne mury.

Kościół potężny w stylu baroko.

Wieżę z galerią wzniesioną wysoko.

Kościół choć stary, ale jakże miły.

Dwie boczne nawy jego zdobiły.

                Zdobiły jego święte ołtarze.

                W wysokich oknach piękne witraże.

                A w głębi ołtarz Najświętszej Matki.

                Przed którym w dzieciństwie sypałaś kwiatki.

Tu się modliłaś i tu płakałaś.

Tu swoje żale Bogu składałaś.

Pamiętasz dzwony olbrzymie, ze spiżu odlane.

Których głos wznosił się nad pola i łany.

                Które dzwoniły w oznaczone dnia pory.

                I Ciebie wzywały na majowe nieszpory.

                Wszystko to otoczone grubymi murami.

                Niegdyś obrona klasztoru przed Tatarami.

A te odpusty też piękno swe miały.

Skoro tyle pielgrzymów zewsząd ściągały.

I Wielki Kamień, godło i symbol naszego miasta.

Który tak wspaniale z góry wyrasta.

            Wszystko to miało swój urok i czar.

            Gdy w młodych sercach był płomień i żar.

            Dziś gdy przygasły gorące płomienie.

            Pozostało tylko tęskne wspomnienie.

A jednak drogie to dla nas pamiątki.

Mimo, że przeszły już lat dziesiątki.

I czas chce zatrzeć miłe wspomnienia.

Dni naszej młodości, dni Podkamienia. 

             Lecz Ty sobie przypomnij piękno tej ziemi.

             Gdzie każdy zakątek ma swoje wspomnienie.

             A pamięć o tym niech myśli Twoje ozłoci.

             Bo serce masz młode i pełne dobroci.

                                                      Antoni Gloss