O krucyfiksie ustawionym koło dormitarza mówiono, że był kiedyś w refektarzu. Razu pewnego, gdy Ojcowie zabawę gwarną w późną noc przeciągali Chrystus zawołał "Silentium fraters!" Wielu przerażonych wyniesło się. Jeden zaś począł lekkomyślnie wstrzymywać wychodzących, mówiąc "zostańcie!, ot przysłyszało się wam, gdzieżby też drzewo gadało". Rozpoczęła się tedy na nowo wrzawa. Po chwili wstał Pan Jezus z krzyża i rozpoczął dzwonić na silentium. Wszyscy rozeszli się. Ów zaś Ojciec bluźniący na początku ze strachu i rozpaczy obwiesił się w celi swojej i pochowany był w polu. Nad grobem jego położono kamień, a później wzniesiono kapliczkę św. Wincentego Fereriusza.

Dnia 16 grudnia zrabowano obraz cudowny Matki Najświętszej. Zabrano dwie korony szczerozłote w Rzymie 1725 roku robione i przez Benedykta XIII papieża rzymskiego benedyktowane wartości 1200 Złotych reńskich walutą austriacką (Zł. r. w. a.), berło srebrne masywne misternej roboty mające w górze drogie kamienie z murzynkami wartości 400 Zł. r. w. a. Dwie korony małe srebrne pochodzące od królewicza Sobieskiego sadzone prawdziwymi brylantami wartości 600 Zł. r. w. a. Tabliczkę prześlicznej roboty, na której było imię Marya drobnemi dyjamencikami wyłożone wartości 200 Zł. r. w. a. Wiele innych drobniejszych wotów śrebrnych i złotych wartości 50 Zł. r. w. a. Przytem skradziono też duży krzyż miedziany pośrebrzany, w którym była cząstka drzewa Krzyżowego. Dnia dopiero 18 grudnia spostrzeżono ten ubytek i zawiadomiono otem miejscową Żandarmeryję, policję w Brodach i we Lwowie i sąd okręgowy w Złoczowie. Podejrzenie padło na kościelnego Piotra Witkowskiego, gdyż miał on klucze do obrazu, a zamki były nienaruszone. Niestety szlamazarstwo sądu austryjackiego nie brało się energicznie do wykrywania tej zbrodni. W Rzeszowie znaleziono aniołka złotego a w Podkamieniu klejnociki różne, które protokolarnie uznałem jako rzeczy pochodzące z tej kradzieży.

Doniesiono mi też, że widziano obok Kaplicy Kostnicą zwanej na dawnym cmętarzu przy Kościele światłość jakoby z ziemi wychodzącą. Kazałem w tem miejscu kopać, ale nic nie znaleziono. Potem wskazywano mi miejsce za murami Kościoła na przeciwko baszty obok dzwonnicy, gdzie pod nogami dudniło. Wezwałem człowieka do kopania i odkryłem grobowiec, w którym były jeszcze szczątki trumny i dwie koście niezgniłe. A gdym się dziwił temu, dla czego pochowano kogoś za murami dawnego cmentarza, opowiedział mi staruszek Wilczyński podobnież od starych ludzi powzięte zdarzenie, gdy jeszcze Ojcowie zakonni nie mieli własnej studni w Klasztorze, wozili wod z Palikrów. Pewnemu dziedzicowi sprzykrzyła się ta ludzkość przez niego zakonowi świadczona, zakazał brania wody i naraził Ojców na wielkie wydatki. Ojcowie rzucili klątwę na niego, w której też niestety i życie zakończył. Zmuszeni podobno Ojcowie pochowali go na cmętarzu obok Kościoła. Ziemia atoli wyrzuciła go wraz z trumną na wierzch. Pochowano go drugi ran, lecz ziemia po raz drugi nie przyjęła go; pochowano go za murami cmętarza starego.

Dnia 15 Kwietnia przerażeni zostaliśmy czynem haniebnym łakomstwa ludzkiego. Dano bowiem znać, że ktoś O. Szymona Federkiewicza z grobu dobywał. Zaraz miał się Urząd gminny udać na miejsce. Odkopano nieboszczyka i w samej istocie znaleziono ślady prostego rabunku. Cała odzież była na nim podarta, habit, pas, koszula nawet była podarta. Widać że ściągał złodziej buty, których wszelako ściągnąć niemógł dla jakiejś przeszkody. Inni powiadali, że miał ręce pokaleczone, czoło nawet uszkodzone, że to było umyślnie przedsięwzięto dla wydobycia żył do czarów potrzebnych. Lecz czy siak, czy tak się stało, zawsze nie zaszkodzi zapytać, czy w Podkamieniu są ludzie, czy szakale, żeby nawet umarłym nie dać w grobie spokoju. Później aresztowano chłopa z Nakwaszy podejrzanego o tę zbrodnię.

Od godz. 5 1/2 ustawicznie Austriacy z moździerzy bili na klasztor. Ś. p. O. Leon Sł..... naliczył 47 strzałów. Od strzałów tych zapalił się kościół i klasztor. Był to rzeczywiście obraz piekła; widok straszny! W jednej chwili około 6000 m2 dachu nad klasztorem i 2600 m2 nad kościołem przedstawiało się jakby jedno piekielne ognisko zionące żarem i iskrami na wszystkie strony. Ratunek był niemożliwy, bo granaty padały regularnie co 5 minut i eksplodowały a nadto rozwścieczone wojsko rosyjskie plądrujące po klasztorze i wyszukujące cokolwiek rabować, a tych co chcieli ratować bito niemiłosiernie nahajkami - przy czym i siostra Julia, przełożona Sióstr Służebniczek porządnie dostała. Szczęściem jeszcze, że kiedy paliła się podłoga w korytarzu Karol Świętojański koło Krzyża rozciął ją tak, że przynajmniej część podłogi uratował. Strzelanina trwała przez 3 dni a kościół i klasztor palił się blisko 5 dni. Dnia 6 września uderzył granat w studnię, szczęściem jednak budynek nie runął i studnia głębokości 108 m z takim mozołem przez lat 30 w skałach kuta ocalała. W czasie pożaru ustawicznie zajeżdżały fury rosyjskie, na które ładowali Moskale ??? rzeczy porabowane z klasztoru a nawet opadającą blachę miedzianą z kościoła i transportowały w stronę rosyjską, zdaje się, że niektóre lepsze obrusy i część biblioteki musieli pobrać, bo przecie niepodobieństwo, aby biblioteka tak doszczętnie miała się spalić. Tego dnia o 4 godz. wkroczyły do klasztoru wojska austriackie, radość zapanowała wielka między ludźmi, ale radość zaraz w smutek się obróciła - na czele szli Węgrzy. Węgrzy myśląc, że jest to kościół i klasztor szyzmatycki po ugaszeniu ognia splądrowali tak kościół, jak i klasztor. Rozpoczęły się nowe dochodzenia o szpiegostwo. Generał jednak Goglia uspokoił wszystkich i zamieszkał w klasztorze.