UFNOŚĆ, MIMO TRUDNOŚCI
 Róża Białecka - Matka Kolumba (1838-1887)
 S. Aleksandra Zaręba OP

"Miała ona w sobie taką ufność, że nie przestawała wierzyć Bogu
i pokładać w Nim nadziei nawet wtedy, gdy po ludzku sądząc,
sprawy układały się beznadziejnie."

 DZIECIŃSTWO I POWOŁANIE

Róża Białecka, późniejsza Matka Kolumba, dzieciństwo spędziła w dworku w Jaśniszczach (obecnie Ukraina), wychowując się wraz z dwiema siostrami, Marią i Władysławą, w atmosferze głębokiej wzajemnej rodzinnej miłości, prawdziwej chrześcijańskiej pobożności i patriotycznej postawy swych rodziców. Przez gościnny i życzliwy dom Białeckich przewijało się wiele świętych osób, dyskutowano na temat trudnych problemów społecznych, szukano możliwości ich rozwiązań.
W dworku państwa Białeckich znajdowała się kaplica, w której każdego dnia cała rodzina wraz z gośćmi i służbą klękała do modlitwy różańcowej. Tak kształtowała się maryjna pobożność późniejszej Założycielki Zgromadzenia Sióstr św. Dominika. Pierwszą Komunię świętą, ze względu na chorobę, przyjęła już w ósmym roku życia. W dniu przyjęcia sakramentu bierzmowania, mając lat 12, złożyła prywatny ślub wstąpienia do klasztoru.

FUNDACJA KLASZTORU

Róża, za radą swego spowiednika, w połowie 1856 r. spotkała się w Podkamieniu z generałem dominikanów o. Wincentym Jandelem, by z nim porozmawiać o swoim powołaniu. Zgodnie z jego sugestią miała we Francji odbyć formację zakonną i rozeznać wolę Bożą, czy przeszczepić zgromadzenie zakonne do Polski, czy pozostać w "kraju Franków". W klasztorze sióstr dominikanek w Nancy otrzymała habit zakonny i imię Maria Kolumba. W klasztorze pozostawiła świadectwo gorliwej, rozmodlonej i pokornej zakonnicy. W czerwcu 1859 r. wróciła do Polski i zorganizowała klasztor sióstr dominikanek w dobrach hrabstwa Tarnowskich w Wielowsi k. Sandomierza.

Do Wielowsi przybyła z dwoma aspirantkami i rozpoczęła tam pracę charytatywną wśród chorych. W sierpniu 1861 r. został otwarty w Wielowsi nowicjat dla czterech kandydatek. Formację sióstr prowadziła Matka Kolumba osobiście, podejmując wraz z nowicjuszkami pracę wśród chorych w ich własnych domach i w apteczce klasztornej, katechizację dzieci, młodzieży i dorosłych w Wielowsi i okolicznych wioskach, a także nauczanie dzieci w szkole parafialnej. W 1863 r. w związku z wybuchem powstania styczniowego Matka Kolumba, narażając na kasatę zgromadzenie, zorganizowała w Wielowsi i Dzikowie szpitale dla rannych powstańców. 

Z MARYJĄ KU BOGU

Matka Kolumba od dziecka była chorowita. Przez całe życie trawiła ją gruźlica płuc.Mimo to prowadziła bardzo gorliwe życie modlitwy i umartwienia, pracy apostolskiej, niezmordowanej pracy nad formacją sióstr i nad podstawami prawnymi zgromadzenia. 
Całe życie bardzo głęboko przeżywała swoją wiarę, relację z Panem Bogiem. Od dziecka widać było niesamowitą wrażliwość jej sumienia na sprawy Boże i ludzkie. W Maryi widziała Tę, która była najczystsza i najświętsza z ludzi. Prosiła Maryję: "Ty mnie wychowuj dla Niego i podług jego myśli". Z oddaniem pracowała i służyła Bogu i bliźnim, wiedząc dobrze, że - jak mawiała - "wszystko jak sen przeminie, to tylko pozostanie, co dla Boga uczynimy". 
 Wielokrotnie doświadczała pomocy Jezusa i pociechy jego Matki w chwilach cierpień i pokus, których Pan Bóg jej nie skąpił. Rozumiała, że aby działać wspólnie z Panem Jezusem, trzeba Mu całkowicie oddać się i zawierzyć, dlatego w duchowym testamencie pozostawiła siostrom napomnienie: "Kochajcie Pana Jezusa, obcując ciągle z Nim duchownie, bo to jest wielka dźwignia dla duszy w chwilach największych nawet utrapień; tam tylko ulgę znaleźć można. I do Matki Najświętszej uciekajcie się z ufnością". 
Kochała modlitwę różańcową, powtarzała: "Różaniec - to skarb dzieci św. Dominika. W Różańcu nie oddziela się Maryi od Jezusa, przez którego tylko ta Boska Matka jest wszystkim dla nas".

W życiu Matki Kolumby kult Maryi ściśle związany był z kultem Najświętszej Eucharystii. Tak było od najmłodszych lat, kiedy w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Matki Bożej przyjęła po raz pierwszy Pana Jezusa do swego serca. Potem zawsze już będzie ponawiać swoje oddanie Zbawicielowi przez pośrednictwo Maryi, prosząc, by Ona uczyła ją postawy oddania i całkowitego zawierzenia Jezusowi. 

Założycielka Zgromadzenia Sióstr św. Dominika urodziła się 23 sierpnia 1838 r. w Jaśniszczach. Zmarła w opinii świętości 18 marca 1887 r.

Źródło: "Rycerz niepokalanej" luty 2014

Materiał nadesłała Ariadna.