Wspomnienia Władysława Siuby, emerytowanego nauczyciela wf.

Słynna twierdza

Moja rodzina pochodzi z kresów, z wioski Jaśniszcze, w której mieszkało 90 proc. Ukraińców i 10 proc. Polaków. Nasza gmina była w miejscowości Podkamień, gdzie znajdowała się słynna twierdza. Tam, w czasie mordów ukraińskich w latach 1943-44, z całego Podola i Wołynia chowali się Polacy. Była taka wieś, Palikrowy, która sama się broniła przed banderowcami. Kiedy wycofywali się Niemcy, 12 marca 1944 roku, banderowcy otoczyli Podkamień i pomordowali bardzo wielu Polaków. W tej okolicy zginęło wtedy ponad 1000 osób. Ponieważ my mieszkaliśmy z Ukraińcami, więc często chowaliśmy się u sąsiadów, ale tak na dłuższą metę nie dało się żyć i w 44 roku na jesieni cała moja rodzina zapakowała na furmanki dobytek i przenieśliśmy się do rodziny w Podkamieniu. Tam znajdował się rosyjski batalion, który bronił miasta przed banderowcami. Mieszkaliśmy tam do kwietnia 1945r, kiedy zaczęła się wywózka na polskie Ziemie Zachodnie. Rozpoczęliśmy swój exodus. Pod eskortą żołnierzy pojechaliśmy do Brodów, na stację. Tam ładowano nas do wagonów towarowych, gdzie zastał nas koniec wojny. W naszym dobytku mieliśmy też zwierzęta: krowę, 4 owce i konia, ale żołnierze ruscy zabrali nam owce już z wagonu, a konia w ogóle nie pozwolili załadować.[...]

[Źródło]

uwaga strona ze źródłem zawirusowana!!!

Wspomnienia Ireny Wróblewskiej, przybyłej z Podkamienia w drugim transporcie repatriantów.

Banderowcy

W Podkamieniu i w okolicy bandy ukraińskie masowo mordowały Polaków. Ale muszę powiedzieć, że nie wszyscy Ukraińcy byli bandytami. Moja rodzina uratowała się właśnie dzięki Ukraińcom. Zawsze to podkreślam, że my, ludzie ze wschodu, potępiamy bandy UPA, a nie cały naród ukraiński. Nas ostrzegła sąsiadka Ukrainka i chowaliśmy się w ziemiance, tylko przychodziliśmy ogrzać się do domu. U niej byli banderowcy, pokazywali na nasz dom, pytali, gdzie kto mieszka; ona powiedziała, że tu byli Polacy, ale uciekli z volksdeutschami. Rodzinę mojego męża też uratowała Ukrainka, sąsiadka, która ukryła ich u siebie w domu. Siostra mojego męża miała wtedy 9 lat i ta kobieta wścieliła dziecko w łóżko. Na wschodzie były łóżka z pierzynami, poduchami i tak się uratowała. Na drugim łóżku, obok nocował banderowiec, który przyszedł po morderstwie i tam odpoczywał. Moją teściową schowała na piecu. W 1945 roku rozpoczęta się normalna repatriacja Polaków na Ziemie Zachodnie.[...]

[Źródło]

uwaga strona ze źródłem zawirusowana!!!

Wspomnienia Józefa Wróblewskiego

Mordy

Przed wojną moja rodzina mieszkała w Podkamieniu, w województwie lwowskim, Rodzice moi mieli gospodarstwo rolne. W maju 1945 roku przyjechaliśmy transportem do Brodów, a z Brodów, pociągiem do Wołowa, przez Ścinawę. Z domu wyruszyliśmy 5 maja. Powodem, dla którego wyjechaliśmy były mordy banderowców na ludności polskiej. W Podkarmieniu ruscy mieli cały szwadron kawalerii, mój tata chciał, żeby oni nas eskortowali. Baliśmy się ruszyć z domu, bo strach było jechać nawet 20 kilometrów. Nie wyjeżdżaliśmy stamtąd z własnej woli; w 1944 roku Ukraińcy nas masowo mordowali, 12 marca 1944 roku w klasztorze w Podkamieniu zamordowali 50 osób. Pilnowali nas ruscy żołnierze, ale i tak kogo banderowcy złapali, to zabijali.

[Źródło]

uwaga strona ze źródłem zawirusowana!!!