W tych zabudowaniach jest obecnie szpital, chociaż ja nazwałabym to raczej "poczekalnią na śmierć" dla niepełnosprawnych umysłowo. Widziałam tam staruszki oraz młode osoby, chodzące bez celu, załatwiające swoje potrzeby fizjologiczne gdzie popadnie, jedna z kobiet prosiła o słodycze... Widok straszny i smutny... Teraz z perspektywy czasu myślę, że dobrze, iż udało mi się bezpiecznie wyjść za bramę.

Też tam byliśmy, co więcej przez okno szpitala dostaliśmy się na wewnętrzny dziedziniec, żeby sfotografować studnię

Pensjonariuszki, podobno wcześniej więźniowie są grzebani za murem cmentarza po lewej stronie. Istotnie jest tam sporo krzyży z metalową tabliczką, tylko z imieniem i datą. W 2008 r na drodze do cmentarza zaczepiły mnie dwie tutejsze starsze kobiety. Jedna z nich pochwaliła się, że mężu grabarzu przejęła ten interes a jej rekord to cztery "dołki" jednego dnia. Nawet Horpyna nie ma szans.
Czesław Świętojański