W dniu 10.11.2016 r. zmarł po długiej chorobie Franciszek Bock ur. w 1924 r. w Podkamieniu. Drużynowy drużyny harcerskiej w Podkamieniu. 

W powojennej Polsce pełnił m. in. obowiązki organisty- początkowo w Brzegu Dolnym, następnie w Białogardzie. 

Przyjaciel Stowarzyszenia Kresowego "Podkamień".

Spoczywaj w spokoju.
Szczere wyrazy współczucia dla Rodziny od Stowarzyszenia Kresowego "Podkamień" 

Zaczynamy publikację kilku ciekawych dokumentów nadesłanych przez p. Czesława Świętojańskiego. Na pierwszy ogień idzie relacja ojca Józefa Burdy opisująca wydarzenia z okresu od 5 listopada 1943 roku do dnia 11 marca 1944 roku.

"Do Podkamienia przybyłem dnia 5 listopada 1943 roku na miejsce ojca Rozariana Brunaka, który wyjechał na przełożonego do Bohorodczan – i zostałem zamianowany kooperatorem przy parafii, gdzie proboszczem i zarazem przełożonym konwentu był ojciec Marek Kras.

Już w Jarosławiu, skąd wyjechałem, dochodziły mnie niezbyt pocieszające wiadomości o mordowaniu Polaków na terenach Wołynia. Nie obawiałem się tego, tłumacząc sobie, że ludzie więcej mówią, niż jest w rzeczywistości i pojechałem.

W Brodach czekała już na mnie furmanka, na którą szybko załadowałem rzeczy przy pomocy brata Marcina Kapronia, bowiem furman chciał jak najprędzej wyjechać z Brodów, tłumacząc, że niebezpiecznie jechać wieczorem, z powodu bandytów..."

>>>Czytaj dalej...<<<

W 1945 roku ziemie Dolnego Śląska i Pomorza Zachodniego zostały włączone do Polski, natomiast Kresy Wschodnie zostały zabrane. Z tego powodu doszło do wielu wysiedleń rodzin polskich z ich rodzinnych stron.Wywiad z Tadeuszem Bareckim, jednym z pierwszych osadników ziemi dolnobrzeskiej, przeprowadził wnuk Kacper Barecki. Co było przyczyną wysiedlenia naszej rodziny z Kresów Wschodnich? Latem 1943 roku do naszej wsi Jaśniszcze przybyli Polscy żołnierze i wszystkich Polaków zdolnych do służby wojskowej, mojego tatę także, zabrali do wojska polskiego, które się tworzyło. Mama nasza korespondowała z ojcem przez cały okres wojny. W 1943 r. zaczęły się napady na polskie domy przez banderowców i mordowanie Polaków. Ojciec był już na wojnie, mama i piątka dzieci zostały Przeżyliśmy dzięki pomocy rodzin ukraińskich, u których na noc mieliśmy schronienie.

>>Czytaj dalej...<<

Jak zawsze w sierpniu Stowarzyszenie Kresowe "Podkamień" zaprasza członków Stowarzyszenia i miłośników Kresów na spotkanie. Spotykamy się w dniu 15 sierpnia w starym refektarzu Klasztoru Dominikańskiego we Wrocławiu (wejście od ul. Klemensa Janickiego).

Msza św. o godz. 12.00 w kościele św. Wojciecha - po mszy prosimy do refektarza.

Szanowny i Drogi Czytelniku.

Nazywam się Mirosław Żabski. Jestem synem Danuty Krystyny Danyluk - Żabskiej. Urodziłem się 4 września 1964 roku w Wodzisławiu Śląskim. Pragnę zaprosić do lektury "Dzienniczków" mojej śp. Mamy Danuty. Moja Mama pisała swoje "Dzienniczki" jako dziecko pomiędzy sierpniem 1939 a sierpniem 1944. "Dzienniczki" dedykowała swojemu Ojcu, kapitanowi polskiej Marynarki Wojennej, który pożegnał Ją w sierpniu 1939 roku w Brodach, i który powrócił do Gdyni aby stanąć w obronie polskiej Kępy Oksywskiej.  Oboje spotkali się ponownie, przytulając się do siebie dopiero po 41 latach w mieście Brighton, Wielka Brytania. W "Dzienniczkach" Mama przedstawiała codzienną rzeczywistości lat okupacji widzianą oczami kilkuletniej dziewczynki, przedstawiła radość i koszmar swoich dziecięcych lat…

Szanowny Czytelniku, jako jedyny obecnie żyjący (piszę te słowa w lipcu 2016) posiadacz praw autorskich do "Dzienniczków" mojej Mamy Danuty zapraszam do lektury prosząc jednocześnie z głębi mojego serca o nie czynienie z tych "Dzienniczków" źródła komercyjnego dochodu.

W "Dzienniczkach" została zachowana nie poprawiona oraz oryginalna dziecięca pisownia mojej Mamy. Np. "wiater", "posankować", "derektor", "kukurudza", itp.

Przed lekturą tekstu "Dzienniczków" mojej Mamy prezentuję przygotowany przeze mnie spis Osób występujących i wzmiankowanych  przez moją Mamę. W moim spisie przedstawiam "Osoby z Rodziny" oraz Osoby wzmiankowane przez moją Mamę. Tym drugim, szczególnie pragnę oddać mój głęboki hołd, mój pokłon i moją dozgonną pamięć.

Być może, w trakcie tej lektury ktoś rozpozna w Tych właśnie Osobach swoich bliskich...

Syn Danuty, Mirosław Żabski

Wielka Brytania, Southend - on - Sea, sierpień 2016

Ciąg dalszy - RODZINA

Zindeksowane zostały kolejne nagrobki znajdujące się na cmentarzu w Podkamieniu. Dzięki pracy Ariadny, która niestrudzenie przemierzała podkamieniecki cmentarz i fotografowała każdy nagrobek dodałem około 100 nowych zdjęć i opisów. Ciekawszymi nagrobkami jest nagrobek powstańca styczniowego Wiktora Wendorffa (przypomnę tylko, że na cmentarzu w Podkamieniu pochowany jest też uczestnik wcześniejszego zrywu niepodległościowego jakim było powstanie listopadowe - ksiądz Xaw. Donat Piątkowski), grób Katarzyny Czerskiej zmarłej w 1920 roku czy grób Stefana Konczewicza, grekokatolickiego proboszcza Podkamienia, zmarłego na początku XX wieku.

Nadal mamy kilkanaście zdjęć przedwojennych nagrobków, które mają dość mocno zatarte zębem czasu napisy, jak tylko uda się je odczytać dodamy je do listy.

Mając wolną chwilę posiedziałem nad kilkoma zdjęciami lotniczymi samego Podkamienia. Wybrałem cztery fragmenty miasteczka: rynek, cmentarz, folwark Cetnerów i klasztor. Zdjęcia są częściowo opisane. Gdyby ktoś (zapewne będzie to Henryk) mógł dodać coś do opisów to bardzo prosze o sygnał. Najwięcej kłopotów sprawił mi sam folwark - wydaje mi się, że właściwie rozpoznałem główny budynek. Zabudowania gospodarcze (stajnie czy stodoły) też są dośc charakterystyczne. Nie wiem natomiast czym były pozostałe budynki. Przypomnę, że całość dokumentacji to skany ze zbiorów Amerykańskiego Archiwum Narodowego - From the collection of the United States National Archives II, Cartographic Division, College Park, Maryland uzyskane przez Rogera Zavadoskiego z USA przy wsparciu Remka z strony o Olejowie. 

Mr Roger Zavadoski, we are extremely grateful for donating these materials!

Gdyby była chęć i potrzeba jesteśmy w stanie zaprezentować inne fragmenty miasteczka, a także okoliczne wioski.

Zdjęcia można obejrzeć, po zalogowaniu się, w galerii.

Życie nie zwlekało. Postanowiłem wyjechać na wolontariat na Ukrainę. „Jesteś szalony! Po co tam jedziesz?” – pytała rodzina. Po co? Okazało się, że pojechałem odzyskać dumę i poczuć nastrój niepokoju. Przed samym wyjazdem niczego konkretnego sobie nie wyobrażałem. Czułem jednak, iż ten krótki, po części samotny wyjazd jest ucieczką od siebie (i znów od Polski). Uciekłem…a może raczej wpadłem do źródła narodowego sentymentu? Nigdy tak dumnie nie podnosiłem swego czoła jak właśnie tam. Od siebie i od Polski nie uciekłem wcale.

>>>CZYTAJ WIĘCEJ...<<<